Nog maar een paar dagen voordat Whizpr voet aan wal zet in San Francisco. Voor vier maanden hebben we er een derde satellietvestiging bij. Ik heb er enorm veel zin in! De klant waarmee het allemaal begon, Symbaloo, launcht binnenkort zijn concept in de US. Hieraan wordt op dit moment al hard gewerkt. Daarnaast zijn de voorbereidingen van een ander Whizpr US-project in volle gang: onze jaarlijkse persreis naar Silicon Valley vertrekt dit jaar op 15 augustus. Zeven journalisten bezoeken daar Paypal, Cisco , Google, Hitachi Data Systems, HP en uiteraard Symbaloo. Voorlopig geen dull moment dus.
Wat ik verder ga aantreffen in the land of the free and the home of the brave? We zullen het zien. In ieder geval ga ik ook op zoek naar nieuwe informatie en experts die ons weer een stap verder helpen op het gebied van PR 2.0. Want we kunnen wel concluderen dat daar de toekomst ligt. En daarnaast zoek ik uiteraard ook een antwoord op levensvragen als welke Starbucks-vestiging heeft de beste frappachino's, waar zitten de vestigingen van J. Crew, Ann Taylor en Abercrombie & Fitch en welke wijn smaakt het beste in Napa Valley? Uitgebreide rapportage hierover volgt hier en op Dutch Cowgirls (onder de titel Cowgirl in the Valley). Stay tuned!
Jeff Jarvis jubelt erover in zijn boek 'What would Google do' (ofwel WWGD): de wereld verandert door het internet, middlemen verdwijnen en alleen organisaties die een platform bieden waar wij kunnen halen wat we nodig hebben, overleven deze klimaatverandering. De rest volgt het lot der dinosauriërs.
Online zijn er voorbeelden te over die deze visie ondersteunen en vallen de platform-wannabees over elkaar heen. Interessant om te zien en ook somewhat stressfull, want welke van deze start-ups wordt de nieuwe Twitter? Ik wil toch wel een beetje early adopter zijn, want te jong om op Woodstock te zijn geweest en een van de laatste gebruikers van de Walkman, dus ik heb iets in te halen. Vrij neurotisch houd ik dus in de gaten waar ik op in moet springen.
Enige tijd geleden las ik het bericht dat Kruidvat voor een zacht prijsje krantenabonnementen gaat verkopen. Chapeau: de keten geeft de WWGD-gedachte gewoon vorm in een offline variant: alles is er te koop wat de mens nodig heeft van wakker worden tot de deur uitgaan. Tandpasta, scheerschuim, koffie en ontbijtshakes en nu dus ook de krant.
Het deed me denken aan de Drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf. Afgelopen woensdag ging in Nederland de HTC Hero-actie van start. Vandaag was de laatste van drie actiedagen. Iedereen kon via Google Maps en de HTC-actiewebsite op zoek gaan naar een van de 75 exemplaren van de nieuwste HTC-smarthphone. Het werd een gekkenhuis. Mensen die met mobiele printers op pad gingen, elkaar van de snelweg afreden, een medewerker van een niet nader te noemen elektronicawinkel die zelf het toestel wegkaapt in plaats van zijn klant en een bizarre fietstocht waarbij in recordtijd van Maarssen naar Utrecht werd gereden. Allemaal voor de HTC-Hero.
En was dat het allemaal waard? Volgens de deelnemers die ter plaatse en op Twitter hun enthousiasme toonden zeker. Ik kan het me helemaal voorstellen, wat is er nu leuker dan heel voordelig (ok in dit geval gratis) als winnaar er met een mooi product vandoor te gaan na een heftige veldslag?! Alle deelnemers die gewonnen hebben: gefeliciteerd! En voor de rest: de HTC Hero is binnenkort gelukkig ook gewoon in de winkel of via het web verkrijgbaar.
Handboeken worden volgeschreven, talloze trainingen gegeven met betrekking tot de meest effectieve manieren om te communiceren. Een aantal aspecten komt hier altijd naar voren. Basisbeginsel is dat niemand kan eigenlijk niet communiceren. Zelfs (of misschien 'met name') door niets te zeggen, breng je een boodschap over. Verder zijn er natuurlijk veel do's en don'ts in communicatie. Meerdere vormen van communicatie: PR, marketing, overheidscommunicatie, crisiscommunicatie, etc. Ook bestaan verschillende strategieën voor verschillende situaties, arme media, zoals een sms, waarbij de kans groter is dat een boodschap verkeerd overkomt of niet juist wordt begrepen dan bij rijke media zoals face-to-face communicatie. In het web 2.0 tijdperk komt hier nog een hele rits nieuwe communicatiemiddelen bij zoals twitter, skype, myspace, hyves, facebook, etc. etc. Hierbij is tweezijdige communicatie (actie en reactie) weer rijker dan louter eenzijdige communicatie. Vorige week bezocht ik het wezenproject van Anny in Zuid-Afrika met potloden, papier, ballen, hoepels, eten en drinken en een 'envelop met inhoud'. De meeste kinderen uit het volgende filmpje hebben nog nooit een presentatie over communicatie gehoord of een boek erover vastgehouden, laat staan dat ze in staat zijn een letter te lezen, maar hun (eenzijdige) communicatie in de vorm van een danklied was duidelijker, efficiënter, effectiever en doelgerichter dan welke andere vorm van communicatie dan ook. Familie, vrienden, collega's en iedereen die ik hier niet noem, via deze weg nogmaals ontzettend bedankt voor jullie (financiële) steun, ook namens Anny en de kinderen!
Collega Tessa postte afgelopen maand al een mooie blog over dienstbaarheid die steeds vaker ver te zoeken is. Helaas heb ik dit de afgelopen week (maar eigenlijk maand) ook weer 'aan den lijve' moeten ondervinden. Je hebt slechte service en je hebt slechte service, maar de service van DHL slaat alles.
Het volgende is het geval: een tijdje geleden heb ik een review-toestel van HTC naar een journalist opgestuurd voor een test. Het betreffende toestel is daar netjes aangekomen en vervolgens heb ik DHL opdracht gegeven het pakket te komen ophalen bij de betreffende journalist om het af te leveren bij HTC in Utrecht. Volgens DHL is het pakket bij HTC aangekomen, volgens ons en HTC Utrecht niet. Er is een handtekening voor ontvangst gezet, maar door een persoon die niet bekend is bij HTC Utrecht en niet bij ons. Vanaf dat moment heb ik drie weken lang ongeveer dagelijks contact gehad met DHL om het toestel te achterhalen, vaak met verschillende medewerkers dus moest ik ook verschillende malen hetzelfde verhaal afsteken. Na een aantal keer duidelijk te hebben gemaakt dat de handtekening wel gezet was, maar dus niet door iemand van HTC, kwam DHL zelf ook tot de ontdekking dat het toestel wellicht toch niet uit zichzelf naar HTC Utrecht kwam. Op mijn vraag "Kan ik dan ergens een claim indienen?" kreeg ik het antwoord: "Nee, nog maar niet, want we doen ons best om het toestel terug te vinden".
Maar het mooiste komt nog. Na een aantal weken kwam dan uiteindelijk toch het bericht dat het toestel echt zoek was geraakt, een conclusie die wij bij Whizpr al enkele weken daarvoor hadden getrokken...Ik kon een claim sturen naar een 'Afdeling Claims', die begrijpelijkerwijs door de 'zeer aannemelijke drukte' onbereikbaar was. Op het feit dat ze ook nog het verkeerde postadres hebben doorgegeven, zal ik verder niet ingaan. Ik heb de claim schriftelijk gestuurd en nu krijg ik afgelopen week een brief terug, dat ze de klacht niet in behandeling kunnen nemen, omdat ik niet binnen de termijn van 4 weken (na versturen) bericht heb gedaan van de vermissing.... Need I say more? Mijn klomp is gebroken, de broek afgezakt...en na al heel veel frustraties over allerlei zaken die misgaan bij zendingen van DHL was dit dan toch echt de druppel: wij gaan op zoek naar een andere koerier. Iemand nog tips?
Stel, je hebt drie kaartjes voor het dance-event Dancevalley op 11 juli in Spaarnwoude. Alle vooruitzichten zijn goed; er staat een fantastische line-up aan dj's en er is mooi weer op komst. Er kan niks misgaan. Toch?
Totdat vier dagen voor de party één van de feestgangers twee verstandskiezen laat trekken (waarbij vervolgens de zwelling de vorm aanneemt van een flinke meloen en een kwartier rechtop zitten het maximum is). Daar gaat Dancevalley....
Dat was het startpunt van de battle, met als inzet zo effectief en tegen het aantrekkelijkste bod drie kaartjes verkopen.
Ongeveer gelijktijdig heb ik de kaartjes aangeboden via Hyves,Twitter en Marktplaats. De reacties?
De eerste reactie kwam binnen vijf minuten via Twitter; waarbij twee attente collega's mijn aanbieding voor drie kaartjes voor Dancevalley hebben geretweet naar hun eigen netwerk. Ook de tweede reactie kwam binnen tien minuten via Twitter, waarbij een vriendinnetje vroeg wat de kaartjes zouden moeten kosten.
Ook Marktplaats leverde binnen een kwartier twee reacties op: één persoon wilde één kaartje hebben (mits ik dat ene kaartje even naar Arnhem kwam brengen) een ander bracht een bod uit van 40 euro per kaartje.
Daarna bleef het heel lang stil....
Vervolgens heb ik zelf op iemand gereageerd die geen drie, maar twee kaartjes zocht. Wat is beter; twee kaartjes verkopen van 50 euro per stuk (met de hoop dat ik die ene losse ook nog verkoop) of alle drie voor 40 euro per stuk? (Zie daar het Marktplaats-dilemma; wanneer is de juiste tijd om een bod te accepteren?)
Uiteindelijk, ontelbare telefoontjes en mailtjes later met potentiële, afhakende en daadwerkelijke kopers, was ik de kaartjes kwijt. Ongeveer twaalf uur later. Via Marktplaats.
Mijn conclusie? Marktplaats is toch de beste manier om iets te kopen of te verkopen. Twitter is een goede tweede om snel je advertentie te verspreiden (maar daadwerkelijke verkoop hangt denk ik af van de grootte van je netwerk) En Hyves? Die heeft geen rol gespeeld in deze battle...
‘De aap kan praten’: Over beeldvorming en reputatie
Wednesday, July 08, 2009
Ik heb vandaag een blog gepost op MarketingFacts over beeldvorming en reputatie. Het idee kwam naar aanleiding van een gesprek met een bevriende journaliste. Samen hebben we de post gedicht. Nu is het nog maar afwachten wat het met mijn reputatie gaat doen en welk beeld er over Whizpr gevormd wordt. De lezers van MF zijn kritisch. Door te bloggen neem ik wel een risico, het kan niet in de smaak vallen. Net als het waarschijnlijk oprechte verhaal van de dame in het voorbeeld dat ik gepost heb op MF.
Hieronder mijn post: Ik sprak pas geleden met een bevriende journaliste, die ook blogt voor verschillende sites. Zij vertelde mij een verhaal dat een mooi voorbeeld is van de kracht van social media en hoe je als pr-persoon hier rekening mee moet houden. Ter leering ende vermaeck: een bedrijf (we noemen het Speelgoed NV) organiseerde een bijeenkomst voor journalisten en relaties, met een barbecue en een borrel en een lezing over reputatie en beeldvorming, “want het moet wel over werk gaan”. De PR-medewerkers van Speelgoed waren erg opgewonden over deze zomerborrel, die altijd mooi weer kende en een groeiend succes was.
Een handvol journalisten werd met open armen ontvangen en beschaafd ondervraagd over hun opdrachtgevers. Een van deze journalisten was een freelancer die niet direct over speelgoed schreef en evenmin voor door Speelgoed direct herkenbare media. Deze journalist was derhalve niet interessant voor de PR-mensen. Dat was jammer, want deze journalist (mijn vriendin) heeft wel een enorm netwerk waarin ze mensen vertelt over de PR-borrels die ze bijwoont en de mensen die ze heeft ontmoet.
Wat haar uiteindelijk het meest is bijgebleven van deze netwerkgelegenheid was niet de prettige sfeer, de aardige mensen of de superieure producten van Speelgoed NV. Nee, het waren de uitspraken van de PR-medewerker die vol ontzag was voor haar zwarte directeur. Een zwarte directeur die opgroeide in een klein dorpje in donker Afrika, minstens vier talen vloeiend spreekt, meerdere studies heeft afgerond en nu leiding geeft aan de Nederlandse divisie van een grote internationale organisatie. Ze raakte niet over hem uitgepraat.
Wat nu zo gênant was, zeker gezien de recent ondergane lezing over beeldvorming, was dat haar ontzag niet alleen gebaseerd was op bewondering, maar vooral op verwondering. Hoe een zwarte man uit zo’n klein dorpje het toch zo ontzettend goed deed! En dat in een bedrijf waar “nauwelijks gekleurde mensen” rondliepen! Bij het horen van dit verhaal was mijn eerste reactie, hard lachend ‘Ah, de aap kan praten’.
Dus beste PR-mensen, wanneer u weer eens een borrel geeft en met journalisten praat, let dan even op uw eigen vooroordelen. En denk ook nog even aan de kracht van sociale media zoals weblogs, die zo bepalend kunnen zijn voor de beeldvorming rondom uw bedrijf. Want voor hetzelfde geld had hier niet Speelgoed NV gestaan, maar de naam van uw eigen onderneming.
Hoe gaan het julle? Ek es reg en ek het amper bij tannie en vriendin Sonia Calitz en hulle familie aangekom en dat maak baie plesier.
Het is uiteindelijk gelukt om in Polokwane, het vroegere Pietersburg, een plek te vinden om opnieuw even in contact te zijn met de rest van de wereld, die op sommige momenten hier heel erg weg lijkt… Hoewel we nog even van prachtig Durban hebben genoten, in de Indische Oceaan hebben gezwonnen en bovendien een aantal wedstrijden hebben gezien in het kader van het Wereldkampioenschap Beachvoetbal, waren we er natuurlijk voor de HIV/AIDS-Conferentie van de African Association for Rhetoric. Deze ging meteen goed van start toen ik als Professor Verheij werd aangekondigd. Natuurlijk was dat iets te hoog gegrepen, al moet ik zeggen dat de kwaliteit van de ‘andere’ professoren en sprekers af en toe op z’n minst discutabel was te noemen. Wat dat betreft was de conferentie er een van hoogte- en dieptepunten, maar uiteindelijk hebben er goede discussies plaatsgevonden tussen experts uit respectievelijke disciplines als ‘media and HIV/AIDS’, ‘AIDS and Pharmacology’, ‘Symbolic Rhetoric’, ‘AIDS and Sexuality’, ‘AIDS and Power’, ‘the Youth and AIDS’. Er waren afgezanten uit Botswana, Zimbabwe, Namibië, de VS, Engeland, België, Zuid-Afrika (waaronder zwaargewichten als Piet Swanepoel en Elvis Saal), Duitsland, India, Nigeria, Kameroen en niet te vergeten natuurlijk Nederland. Samen met professor Jansen van de Radboud Universiteit Nijmegen en 4 studenten (waaronder goede vriend Julien) die op dit moment in Limpopo onderzoek doen in het kader van het hacalara-project vertegenwoordigde ik Nederland.
De eerste keynote spreker begon over het feit dat man-vrouwverhoudingen niet zo slecht zijn in Zuid-Afrika als vaak in de literatuur wordt voorgesteld. Zijn volgende zin echter, deed anders vermoeden: “Women are not as passive as Western researchers think. Of course, women are not the head of a family. You could see the man as the ‘head’ of the family. Women however, are the ‘neck’ of a family, and a head cannot do without the neck. For example, they can occupy themselves with kitchen issues.” De toon was gezet… Niet veel later betoogde een andere spreker hartstochtelijk dat we veel meer moeten focussen op traditionele medicijnen zoals ‘the African potato’ en herbal medicines om AIDS te ‘behandelen’ in plaats van anti-retroviral drugs (conventionele medicijnen die hun werking wél hebben bewezen). Dit zijn slechts enkele voorbeelden die uitstekend laten zien waar sommige van de pijnpunten liggen bij de bestrijding van AIDS.
Met betrekking tot mijn eigen presentatie ben ik tevreden: er barste een flinke discussie los naar aanleiding van m’n af en toe behoorlijk schokkende bevindingen, maar het compliment: “It is a shame that they gave you a masters degree instead of a doctors degree for your work” gaf de algemene tendens aardig weer…
Dezelfde avond werden we in het prachtige stadhuis van Durban in Victoriaanse stijl ontvangen door de mayor. De conclusie na drie dagen conferentie was duidelijk: de ‘golden bullet’ bestaat niet, maar de enige manier om de verspreiding van AIDS een halt toe te roepen is kennis vanuit verschillende disciplines met elkaar te verbinden om zo optimaal gebruik te maken van elkaars expertise. Alleen op deze manier kunnen we op termijn hoofd bieden aan de ziekte die elke dag duizenden slachtoffers vergt. Het vereist meer dan deze blog om de grote problemen te verklaren die de strijd tegen HIV/AIDS met zich meebrengt, maar bij gebrek aan een medische oplossing, ligt de oplossing op dit moment nog steeds in educatie en gezondheidsvoorlichting.
Uiteindelijk moet een gedragsverandering (bv, Abstain, Be faithful & Condomize) bij de doelgroep worden bewerkstelligd. Omdat het, zoals bij PR, soms moeilijk is om vast te stellen wat het werkelijke resultaat van een boodschap is, moeten we misschien allereerst tussenvariabelen gaan meten om succes vast te stellen (wordt de boodschap überhaupt opgevangen? wordt er over de boodschap gepraat?), omdat het moeilijk is (in)directe gedragsveranderingen naar aanleiding van een boodschap vast te stellen.
Volgende keer meer over een tweedaagse jachttoer op de grens met Botswana, de schijnbaar onoverkomelijke verschillen tussen zwart en blank en bezoek aan Anny, Irad en de weeskinderen…stay tuned!
“Soet bly en mooi wees, als jy moet stoet wees, doe het voor die regte redes…”
HTC heeft een nieuwe Hero! En dan heb ik het even niet over het nu al veelbesproken Android-toestel dat ook deze naam draagt. Mark Cavendish van Team Columbia-HTC behaalde gisteren zijn tweede etappezege in de Tour de France. They sure know how to pick a winner! En wat doe je als je gewonnen hebt? Phone home:-).
Heeft u enig idee wat er over u gezegd wordt? Niet in de wandelgangen maar in de media? Ja? Echt alles? Denk het niet. Zelfs de grootste monitoring-specialisten krijgen het nauwelijks voor elkaar. Ze zoeken de niches op, die dingen waar ze wel goed in zijn. Aan u om al die bevindingen bij elkaar te brengen tot het grote geheel. Vast een tip: begin er niet aan. Kost een flinke duit en je bent zo uren kwijt aan het verzamelen en samenvoegen. En ik kan het weten, want ben er wel aan begonnen... Mijn advies, laat het een ander doen. Is sowieso vaak handig. Als je je PR al uitbesteedt, waarom het bijhouden van de resultaten dan ook niet? Een goed PR-bureau voorziet daarin, en biedt het zelfs standaard aan. Bovendien gaat het niet alleen om het bijhouden. De interpretatie is minstens zo belangrijk. Daarvoor is kennis over het medium en de auteur nodig. En er zijn nogal wat auteurs dezer dagen...
Knipseldiensten zijn prettig. Ze houden redelijk bij wat er in de offline publicaties geschreven wordt. Online wordt al lastiger. Traditionele nieuwssites haalt Google Alert er soms uit, maar niet zo realtime en volledig als Google doet geloven. De echt sappige verhalen zijn bovendien te vinden op de social media. En daar wordt het tricky. Want social media zijn internationaal, terwijl negen van de tien mensen alleen willen weten wat er lokaal over hen geschreven wordt. Technorati biedt uitkomst voor blogs, met een taalgevoelige zoekoptie, evenals Google Blogsearch. Opvallend dat de twee met verschillende hits terugkomen. Collecta is nieuw en pakt heel veel media, maar is niet op taalniveau in te stellen. Voor het volgen van een event terwijl je niet aanwezig bent is er Almost.at. Alleen moet je wel een event hebben van enige omvang. En dan Twitter. Twilert is goed, maar soms net wat te traag. Twitter's eigen searchengine voldoet dan beter, maar kijkt, uiteraard, alleen maar naar Twitter.
Kortom, de ultieme tool is er nog niet. Dus maken we die zelf. Nog in Beta voorlopig, maar dat is met alle coole apps het geval, dus dat stempel houden we nog even. Maar soms geldt: als je het goed wilt hebben, moet je het zelf doen. Dit keer doen we dat dus, voor onszelf en voor onze klanten.
Las - met dank aan Henk de Hooge - dit weekend een boeiend verhaal op de site van de New York Times ("in de New York Times", wilde ik eigenlijk zeggen, maar dat voelt toch niet helemaal hetzelfde...). Het ging over de veranderende PR-strategieën bij het introduceren van nieuwe bedrijven of producten.
Waar wij hier nog veelvuldig discussiëren over het belang van offline versus online media, en de noodzaak om meer en meer bloggers bij je berichtgeving te betrekken, in Silicon Valley gaat het alweer een stukje verder.
Daar worden sommige topblogs al niet meer benaderd, maar wordt gekozen voor de word of mouth van Twitter, en dan vooral van de top influencers op Twitter, met grote aantallen volgers. De NY Times zet dat neer als dé ontwikkeling van dit moment, agenda-setting op Twitter, dan volgen de bloggers en de traditionele media vanzelf wel.
En die is van belang voor het hele PR-vak. Want waar we eerst met PR onze doelgroepen alleen maar konden bereiken via een select aantal journalisten, en we dus ook alleen maar relaties hoefden te hebben met dat selecte groepje, zijn er nu minimaal vijf keer zoveel bloggers, journalisten en/of twitteraars die we moeten kennen en moeten informeren. En die willen allemaal het liefst één op één benaderd worden.
En natuurlijk, ook dáár kun je weer een bepaalde rangorde in aanbrengen. Het is alleen jammer dat die voortdurend wijzigt.
Ook kun je op een bepaald moment niet meer iedereen, die potentieel van invloed is op de perceptie van anderen, nog één op één benaderen. En wie kies je dan? Dat verschilt van geval tot geval. En om die keuze steeds goed te maken moet je alle relevante contacten kennen. Weten wat hen bezig houdt, goed lezen en luisteren. Woordhoorder zijn dus...
En je klant natuurlijk goed kennen. En zijn product goed snappen. Zodat je weet wanneer en waarom je iemand benadert met een verhaal. En dat maakt PR op dit moment tot een zeer uitdagend vak. Geen automatismen meer. Dé perslijst bestaat dan ook niet meer. Het gaat om de medialijst. Met alles en iedereen daarop die over bepaalde onderwerpen invloedrijk kan communiceren met anderen.
Wie je kent is dan dus minstens zo belangrijk als wat je kent.
Eindelijk een teken van leven uit het prachtige Zuid-Afrika. TIA = This is Africa schiet hier meerdere keren per dag door m’n hoofd en probeer ik tot m’n lijfsspreuk te verheffen. ‘This is Africa’ gold dan ook niet minder voor het zoeken naar een internetverbinding…
Maar laten we het even chronologisch aanpakken…
De reis is goed verlopen, wat zeg ik: goed verlopen? De reis is méér dan goed verlopen, maar dat leek er in het begin van de maandagmorgen nog helemaal niet op….Half 9 meldden professor Jansen en ik ons netje bij het incheckbalie op Schiphol. Bij het digitale inchecken op Schiphol ging er direct iets mis waardoor ik me bij de ‘handmatige incheckbalie’ moest vervoegen. Het was inmiddels half 10 en de dame liet ons vriendelijk weten dat ik daar “maar een uurtje” zou hoeven te wachten, terwijl we om half 11 zouden vliegen… Na wat ‘persuasieve krachttermen’, geheel in de stijl van het aanstaande congres, stond ik binnen 5 minuten mijn bagage in te checken :). Vervolgens gaf de computer bij het inchecken van de bagage een foutmelding, en de bijzonder onhandige KLM juffrouw vroeg of ik het erg vond om op plaats 5c in het vliegtuig te gaan zitten…”Geen enkel probleem, mevrouw, maar mag ik dan nu door de Security?”. Om half 11 ving de reis dan eindelijk aan. Terwijl Professor Jansen naar rechts ging in het vliegtuig, mocht ik links afslaan en wat bleek:
Business class, champagne om 10:30, Australian ijs, Mexican wraps, cointreau, cognac, 4 warme maaltijden, uitgebreide wijnkaart en de meest ontspannen stoelen (die in een handomdraai in een bed veranderden om nog maar niet te spreken spreken van de stoelmassages). Met m’n 1,80 ben ik niet heel lang, maar ik redde het niet de stoel van m’n voorganger met m’n tenen aan te raken. Ik zal nooit meer zo luxe reizen…dus ik probeer het gevoel nog even vast te houden… Toch moet ik zeggen dat ik me wat ongemakkelijk voelde tussen de overige business class reizigers en begon op een gegeven moment ook op te vallen omdat ik de enige was die de stewardessen bedankte op de momenten dat ze iets kwamen brengen…dat HOORT DUS NIET in de business class.. Zo zie je maar weer, het leven van een business class reiziger gaat niet over rozen.
Na aankomst op het prachtig vernieuwde OR Tambo International Airport in Johannesburg waren er natuurlijk niet minder dan 10 mensen die ons aanschoten om onze koffers te dragen, gelukkig had ik van de vorige keer geleerd en waren het deze keer maar twee lokale bewoners, die er met de noodzakelijke ‘tips’ vandoor gingen. De volgende dag volgde de doorvlucht naar zonnig Durban: 24 graden, uitzicht op het nieuwe stadion en de Indische Oceaan (zie foto). We hebben voor Zuid-Afrikaanse begrippen flink betaald voor het prima hotel omdat daar wireless internet zou zijn, maar zoals gezegd, we hadden het kunnen weten, TIA = This is Africa…dus nu na veel moeite een post kunnen doen. Het feit dat we direct aan de prachtige kust van Durban zitten maakt een boel goed…
Vandaag was de eerste dag van de zeer interessante conferentie, waarover ik jullie in een volgende post meer ga vertellen. Interessant: enige tips die we kregen voor onze tocht naar de conferentie…de Durbanezen gaven ons te kennen vooral ruim voor de verkeerslichten af te remmen om niet volkomen stil te hoeven staan zodat we minder kans hadden beroofd te worden. Denk er verder aan vooral op de binnenste banen te blijven en niet de buitenste omdat de kans op carjacks hier kleiner is. Hoewel het hier prima weer is, en heerlijk ’s avonds buiten te zijn, zie je vanaf 18:00, dan wordt het hier donker (het is immers winter), letterlijk geen hond meer op straat…en dat is niet voor niets.
De volgende keer praat ik jullie bij over de wondere wereld van man-vrouw verhoudingen in Zuid-Afrika, mijn presentatie die een boel aversie opriep, het wonderlijke bezoek aan de burgemeester van Durban en de wereldkampioenschappen beachvoetbal die midden voor ons hotel plaatshebben.
De Staatscourant is dood. Weer een krant die het loodje legt en verhuist naar het internet.
Nou ja, krant, méér dan een krant. Een instituut. Dodelijk saai, maar wel belanghebbend, omdat alle officiële overheidsmededelingen erin opgenomen moesten worden. Maar, aan alles komt blijkbaar een eind. Kranten worden wel eens omschreven als dode bomen, dus de term 'kaalslag' is ook voor de krantenwereld prima van toepassing.
Als je wereldoorlogen hebt doorstaan, en al sinds 1814 verschijnt, dan is het toch wel verdrietig dat je je tweede eeuwfeest niet meer mag meemaken.
De laatste papieren versie van de 'officiële uitgave van het Koninkrijk der Nederlanden' wordt vandaag overhandigd aan staatssecretaris Ank Bijleveld van BZ. De Staatscourant stopte een jaar terug al met zijn redactionele inhoud en diende nu nog alleen de bekendmaking van nieuwe wetten en regels. Deze worden vanaf vandaag bekendgemaakt via de website www.officielebekendmakingen.nl.
In een nieuw jasje, met (nog wel) een apart blad en aparte nieuwssite wordt het stokje redactioneel overgenomen door www.sconline.nl.
Goed nieuws voor de CO2-uitstoot, zullen we maar zeggen.
Whizpr heeft iets met Silicon Valley. En zeker met San Francisco. Enerzijds omdat het de thuisbasis is van veel van onze klanten, en de bakermat van nagenoeg alle moderne ICT, anderzijds omdat het ook een plaats is waar creativiteit en innovatie hoogtij vieren.
Zeker ook als het gaat om de ontwikkelingen op het gebied van Social Media en PR 2.0 is San Francisco the place to be!
Nieuw dit jaar is een bezoek aan de Amerikaanse vestiging van Symbaloo. Zij starten in augustus met hun Amerikaanse activiteiten.
En Whizpr gaat ze daarbij helpen! Vanaf 1 augustus zal Chantal vijf maanden lang Whizpr San Francisco runnen. Onze vooruitgeschoven post in The Valley. Ze werkt daar voor Symbaloo, maar zal daarnaast ook voor andere klanten actief zijn.
Zeker zo belangrijk is de PR 2.0-kennis en ervaring die we daarmee als Whizpr direct bij de bron kunnen opdoen. Chantal zal op dit blog ook met regelmaat verslag doen van haar bevindingen daar.
Om met de Governator te spreken: "Hasta la Vista Baby!"
These are the original versions of the the first three years of Whizpr-blogs. They are now embedded in the Whizpr site (whizpr.nl). but for the sake of history, this is what they originally looked like...
The content is still wholly owned by Whizpr. I'm just exhibiting it...
Ward van Beek
GotContent
