Dienstbaar zijn is niet hip in Nederland. En na terugkomst uit een werelddeel dat het tot een kunstvorm heeft verheven om anderen van dienst te zijn, sprong mij dat in het oog en in het verkeerde keelgat.
Volgens mij is het een groot probleem voor ons bedrijfsleven. Met de populariteit van Twitter, blogs en social media kunnen mensen hun frustraties over de kwaliteit van dienstverlening naar hartenlust uiten en daarmee worden 'brands' steeds meer synoniem aan mensen.
De dagen lijken geteld dat de perceptie die mensen hebben van een organisatie centraal kan worden aangestuurd. Het beeld dat we hebben van een bedrijf wordt steeds meer gevormd door de mensen die er werken en met wie we contact hebben als we bij die mensen diensten of producten afnemen. Die mensen vinden we aardig, betrouwbaar, slim, professioneel, hulpvaardig en waardevol of niet. En we hebben de middelen om het hen betaald te zetten als we ons geschoffeerd voelen.
De afgelopen maand bracht ik door in het Verre Oosten: Thailand was eerst vier dagen aan de beurt en vervolgens reisde ik door naar Bali. Het valt iedere Westerling op: de mensen zijn er zo aardig. Vooraf had Belgische collega Chris me al voorbereid: "Je denkt eerst dat er een catch is, maar die mensen zijn echt zo aardig". Na zo'n introductie van een Belgische, gemiddeld genomen al vele malen voorkomender dan de Nederlander, dacht ik te weten wat me te wachten stond. Thailand was nog te doen, maar Bali verziekte me voor de rest van mijn leven. Hoe heerlijk om zo vriendelijk en hartelijk te worden geholpen.
Al bij de eerste avond terug in Nederland ging het mis. We gingen een hapje eten op een terras in Wageningen en werden bediend door een jongen die het duidelijk beneden zijn waardigheid vond om vriendelijk, snel en alert, kortom: dienstbaar te zijn. Na ruim vijftien minuten wachten op het terras en niemand waar te nemen die drankjes opnam of voedsel uitdeelde, liep ik naar binnen om de bestelling door te geven. De bewuste persoon deelde me bars mee dat hij zo naar buiten kwam en vervolgens ontspon zich een koude oorlog tussen ons tafeltje en hem. Ik praat mezelf niet goed, toen geduld werd uitgedeeld was ik even iets anders aan het doen, dus ik had zeker een aandeel. Maar wat me zo trof was de trots waarmee deze jongen onbeschoft was tegen niet alleen ons, maar tegen iedereen op het terras. En we pikten het bijna allemaal!
Ik heb er tijdje op lopen broeden en kwam tot de conclusie dat je bij ons een hoge status toebedeeld krijgt wanneer je mensen 'onder je hebt' of 'aanstuurt'. Macht heeft aanzien, misschien nog wel meer dan geld. En dus ben je een loser als je dienstbaar bent aan een ander.
Hoe anders is dat in een land waar je karma opbouwt in interactie met anderen. Ben je goed voor een ander, vriendelijk en ondersteunend, dat komt dat jou en je familie ten goede in jullie volgende incarnatie. Gedraag je je ellendig naar een ander, staat je een tegengestelde toekomst te wachten. Het gevolg is een omgeving waarin iedereen z'n best doet om anderen zoveel mogelijk te helpen. Ik vind het helemaal top en heb er veel van geleerd.
Duurzaamheid is tegen de klippen op hip geworden. Moet voor dienstbaarheid toch ook haalbaar zijn?
Het 'productintroductie'-seizoen loopt bijna op zijn einde, want het is bijna zomervakantie, maar gisteren zijn er tijdens de persinloopmiddag van Satmap en Sonim een paar 'robuuste' producten geïntroduceerd, die beiden volop in allerlei vakantieomgevingen getest kunnen worden. Het Engelse Satmap introduceerde zijn GPS-systeem voor outdoor-sporters, zoals fietsers en hikers, op de Nederlandse markt.
In Engeland verkopen ze inmiddels meer GPS-systemen dan grote concurrent Garmin, maar op de Nederlandse markt zijn ze nog aardig onbekend. Ex-airforce held en oprichter van Satmap, Richard Calthrop Owen wass in Nederland en vertelde vol enthousiasme over 'zijn product' en hij wist dat goed te over te brengen.
Olaf Baas van NL-distributeur Matterhorn nam alle tijd om te vertellen over alle functionaliteit van de de satmap active 10+. Met deze GPS kan vooral buiten de gebaande paden tot in detail de weg worden gevonden.
Sonim introduceerde een nieuw model van zijn productlijn 'onverwoestbare' telefoons: de XP3 Quest.
Het nieuwe model blijft tot een meter onder water functioneren, is bestand tegen temperaturen van -20 tot +55 en dankzij een lithium ion batterij biedt de telefoon 18+uren spreektijd.
Roy Vervenne, de Benelux manager van Sonim was aanwezig om alle ins- en outs over het nieuwe product uit de doeken te doen en om eventueel met een klap van een houten hamer aan te tonen dat de Sonim inderdaad zo robuust is als de reclamefolders ons doen geloven :-). Het evenement kwam wat langzaam op gang, maar zo rond een uurtje of twee was het zaaltje lekker gevuld met belangstellende journalisten. De demo's verliepen voorspoedig en de testexemplaren vlogen de deur uit. De mensen van VakZuid hadden gezorgd voor broodjes van uitstekende kwaliteit en ook de bananensapjes smaakten prima. Toen we om een uurtje of vier met vermoeide voeten van het vele staan ons zaaltje opruimden, konden we terugkijken op een wat ons betreft geslaagd evenement.
'De ICT-branche, een echte mannenwereld!' Een veel gehoorde uitspraak en ook hier in de Valley blijkt niets minder waar te zijn.
Twee keer per jaar wordt het ICT-Valley Café georganiseerd. Een leuk initiatief in de regio, waarbij ICT professionals de kans krijgen van gedachten te wisselen over diverse thema's onder het genot van een hapje en een drankje. Wij (Annerieke, Willemijn en ik) besloten ook een keer een kijkje te nemen.
Meteen viel ons op dat het mannen- en grijze pakkengehalte wel heel erg hoog was, in tegenstelling tot het aantal vrouwen. Even rondkijken, check check check, daar waren er welgeteld drie van, waaronder twee cateringdames. We spotten o.a. mensen van Info Support, BIT, Kender Thijssen en NDIX. Maar zoveel tijd om rond te kijken hadden we niet, want we werden meteen de zaal ingeloosd, waar een ICT lagerhuis van start ging. "Wie het eens is met de stelling 'elk bedrijf zou moeten beschikken over breedband internet' mag links gaan zitten, wie het er niet mee eens is rechts." Als één van de vier vrouwen en geen hardcore ICT-er voel je de bui al wel een beetje hangen. Of vrees je in ieder geval dat je de bui voelt hangen. Toen er een jurylid uitgekozen moest worden hoorde ik al snel 'één van de dames misschien?' Hoe verrassend. Na 1 minuut debatteren mocht ik dan zeggen wie de beste argumenten hadden, de voor- of de tegenstanders. En waarom? 'Ehm...humor is ook héél erg belangrijk!'
Dat we opvielen mag duidelijk zijn. Er is zelfs een stukje geschreven, waarin wij als 'de drie vriendelijke dames van Whizpr' bestempeld worden. Denk dat de aanwezigen ons nog wel een tijdje weten te herinneren. Volgende keer maar een paar andere vrouwen sturen om kleur te geven aan deze gezellige netwerkborrel.
Een bon is natuurlijk nooit leuk, maar af en toe ben je blijkbaar gewoon aan de beurt. Even een kleine situatieschets. Ook in Wageningen kennen we parkeer druk, tenminste het is vooral druk op woensdag. Dan staat de markt op het plein en uit de verre omgeving parkeren bezoekers hun auto aan de rand van het centrum. Dat is natuurlijk lastig en vooral vervelend als je even snel een boodschap wil doen.
Zo ook heden morgen. Nergens een plek te bekennen of toch. Precies voor de slijterij een parkeerplek op hun eigen parkeer terrein. Dat is mazzel, dacht ik nog, scheelt weer een dubbeltje. (Parkeertarief Wageningen 50 c/pu centrum/centrum). Hoe mis kon ik het hebben.
Nadat ik Wageningse wijn had ingeslagen, een cadeau voor het nieuwe boek van de mannen van Pinewood, mocht ik van de vriendelijke Slijter ook nog even naar het postkantoor lopen en de auto laten staan. Zo gaat dat tenslotte, lekker gemoedelijk in de provincie. Telt u mee van de slijter naar het postkantoor zijn dik 24 passen, een dikke 15 meter dus in mijn geval.
Loop ik het postkantoor uit en nog meer mazzel, een plekje voor het postkantoor, dus snel de autohalen, zodat de volgende klanten van de Slijterij ook voor de deur kunnen staan. Je helpt elkaar tenslotte. En daar ging het mis...
Weet u het nog 15 meter... en ja hoor twee agenten zien dat ik het terrein af rij en vervolgens parkeer voor het postkantoor. Een van de beide spreekt me aan op: HET NIET DRAGEN VAN DE GORDEL EN DAARMEE HET IN GEVAAR BRENGEN VAN MEZELF EN HET OVERIG VERKEER.
In al mijn onschuld: "Dit meen je niet!" Jawel hoor dat meende hij wel en de bon werd geschreven. De agent gaf aan dat hij inderdaad zag dat ik alleen die 15 meter zonder gordel had overbrugd, maar dat hij echt niet anders kon dan me daarop te wijzen en dat daar natuurlijk altijd een bekeuring bijhoort. Nou, zo natuurlijk vond ik dat dus niet.
Ik wist niet dat die ader aan de zijkant van mijn hoofd zo hard kon kloppen en dan zonder inspanning. Van nature ben ik niet agressief, scheld ik nauwelijks, laat staan een scene te schoppen op straat.
Daar was nu dus een eind aangekomen. Op wat er gezegd is ben ik niet trots. Het was niet onbeleefd en zeker geen scheldwoorden, maar deze jonge man had het zwaar te voorduren. Van een strenge agent werd het een nerveuze stotterende jongen. Die zijn pen liet vallen en naarstig opzoek was naar steun van zijn collega. Die pro forma nog maar wat auto's aanhield voor een zogenaamde controle. Duidelijk opgelaten stonden deze twee voor me te stuntelen terwijl de bon voor me werd gemaakt.
Aangezien ik hier parkeerde om nog de rest van kantoor van lunch te voorzien, kocht ik een kaartje bij de parkeerautomaat iets verderop. Ton ik terugkwam hoorde ik de man die al die achteloos tegen de muur stond aangeleund zeggen: "In dit soort situaties kun je wel eens iets clementer zijn!" IK ontplofte. De jonge stuntelaars deden praktijkexamen en dit was hun examinator. Op de vraag of hij niet even had kunnen ingrijpen voordat ik die 90 euro aan mijn broek kreeg, wist hij ook niet waar hij het zoeken moest.
Als vanavond op het 20.00uur journaal alsnog iemand gepakt is voor het verkopen van die zeer actuele t-shirts dan heb ik het toch niet helemaal kunnen verwerken.
Sinds een paar weken ben ik ook blogger op Marketingfacts. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat een stuk spannender vind, dan bloggen op DutchCowgirls. De stukken die ik daar schrijf, gaan over zaken die ik leuk, boeiend of interessant vind. Volledig willekeurig, redelijk veilig om over te schrijven. Soms heb ik wel eens een gewaagd onderwerp aangesneden, zoals God en sex. Maar daarbij was ik niet zo bang voor de reacties. Op Marketingfacts mag ik nu bloggen over mijn vak, PR. Mag ik mijn expertise laten zien. En dat is doodeng! Toch zet ik mezelf ertoe, omdat ik als pr 2.0 -adviseur moet ervaren hoe het is om 'met de billen bloot te staan' op het internet. Ik ben er namelijk van overtuigd dat bloggen als expert in je vakgebied een hele goede en persoonlijke manier is te laten zien wat je in huis hebt. Door een soort dagboek bij te houden van zakelijke aangelegenheden geef je je (potentiële) klant een veel beter beeld van hetgeen die van jou kan verwachten. Daar kan geen folder met gladde marketingteksten tegen op.
Mijn laatste blog over het nabellen van journalisten is goed ontvangen. De reacties zijn positief. Jeroen Mirck geeft een hilarisch voorbeeld van hoe het nog erger kan. Dank je wel Jeroen.
Terwijl de regen hier op het raam klettert, zit ik nog na te hijgen van een dag Efteling met Whizpr, aanhang én kids. Met zesendertig Whizprs de Efteling onveilig maken, het was een feest! Nog nooit zoveel buggy's bij elkaar gezien.
Het goede nieuws: het was de enige zeer zomerse dag van de afgelopen twee weken! En dat was natuurlijk ook meteen een beetje het slechte nieuws: het was druk en de rijen waren best lang.
Crisis? What Crisis?!
De korste rij was uiteindelijk die op terras van de Piranha, waar ze van die heerlijk koude Corona's verkochten. Die attractie hebben we toen ook maar een paar keer gedaan.
Van Vogel Rok, tot en met de Halve Maen, van Kindercarneval tot en met Monsieur Canibale. En dan nog frietjes toe. En een ijsje.
De kids bleken het ook met elkaar prima te kunnen vinden, en de eerste logeerafspraken zijn inmiddels gemaakt. Volgend jaar weer?
Vrijdag 1 mei 2009, de dag na Koninginnedag en het drama in Apeldoorn, zit ik om half 9 in de auto voor het kantoor van Whizpr te wachten tot de eerste collega arriveert. Tja...ik wil natuurlijk niet te laat komen op mijn eerste werkdag. Gelukkig kwam Erik al snel aangesjeesd en na 't eerste kopje veel te sterke koffie uit het bella Vibiemme Espresso Sistemi werd ik geïntroduceerd in de Wondere Wereld van Whizpr. Niet geheel nieuw, aangezien ik de week ervoor al mocht participeren in een twee dagen lange PR 2.0 sessie in de Ruwenberg met fervent blogger en inspirator Henk de Hooge. Met m'n neus in de boter viel ik, toen ik twee weken daarna ook nog eens met de Whizprs naar Berlijn ging. En zij ook, toen zij met mij mee mochten na een avondje waanzinnig leuk clubben.
Toe was ik aan een nieuwe uitdaging. Eén van de redenen dat ik bij Whizpr terecht ben gekomen. Na mijn studie Bedrijfscommunicatie Spaans aan de Radboud Universiteit Nijmegen, heb ik samen met een vriendin een half jaar rondgereisd door Midden-Amerika en ben ik in 2007 begonnen als medewerker communicatie & PR bij Woningstichting Bergh. Na twee en een half jaar besloot ik om de overstap te maken naar Whizpr, een dynamische werkomgeving. Ik heb zin om te werken voor verschillende klanten die bestaan uit uiteenlopende, interessante en innovatieve bedrijven. Zo mag ik al een aantal klanten tot mijn account rekenen; Computype, Quasta & Qray. Op dit moment zijn er veel nieuwe ontwikkelingen op het gebied van PR en is er een verschuiving te zien van offline naar online PR-gebruik. Deze ontwikkeling geeft mijn nieuwe functie een extra dimensie. Veel zin heb ik om deze uitdaging aan te gaan met een professioneel, inspirerend en leuk team! De Wondere Wereld van Whizpr...
Streaming music in alle kamers van je huis, volledig synchroon, of het nu afkomstig is van je iPod, internetradio, usb-stick of cd. Partymode! Of juist liever klassiek in je woonkamer van waaruit je voor de kids boven K3 opzet?
Het is allemaal te regelen met 1 audiosysteem: Cisco Wireless Home Audio. Gisteren presenteerde Cisco Consumer in de designmeubelwinkel iSASSI in Leiderdorp zijn nieuwe Wireless Home Audio producten.
Cisco richtte de woonwinkel allerlei zithoeken in met de audiosystemen zodat de Nederlandse pers het zelf kon testen. Af en toe liep er wat verdwaasd winkelend publiek tussendoor dat jaloers naar alle brownies, muffins en overheerlijke hapjes keek.
Het topmodel van het nieuwe home audio systeem is de Conductor. Het mooie hiervan is dat deze alleen maar een stopcontact nodig heeft en je er muziek op kan afspelen van usb-sticks, cd's, harde schijven, iPods of iPhone's. En het zou Cisco niet zijn als alles niet meteen via het draadloos netwerk is te delen met alle andere Wireless Home Audio-producten.
De crisis raakt ons allemaal. En iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. De PVV is niet voor niets net de grootste partij geworden in nogal wat gemeentes...
Voor dienstverleners is het ook spannend: hoe ga je om met leegloop, en hoe ver kun je meegaan met klanten die pijn hebben? Whizpr probeert zoveel mogelijk mee te bewegen met onze klanten. Maar als er helemaal geen geld is, dan houdt het toch wel op. Ook voor ons.
Onze klanten snappen dit gelukkig wel. En voor alle anderen, dit video'tje vat het aardig samen...
En daar ging ie dan, zo de plomp in. Ik keek mijn telefoon even na toen hij op de rand van de boot stuiterde, maar hij verdween toch echt onderwater.
Ok, ok een beetje onhandigheid en natuurlijk gewoon pech. Vandaar ook al die vervelende ritsjes in watersportkleding. Ik troost me met de gedachte dat hij vast in goed gezelschap is, daar op de bodem van de Amstel.
Jammer maar helaas. Na het eerste baalmoment, voelde ik me niet alleen onbereikbaar, maar voor mijn gevoel totaal onthand. Welke afspraken had ik ook al weer gepland en wie moet ik echt laten weten dan ik niet te bereiken ben? De eerste mobiel had ik ergens in '97 volgens mij. Toen nog Zo’n enorm apparaat waar je liever niet mee belde vanwege de kosten en eigenlijk alleen aanzette in tijd van nood. De afgelopen 8/9 jaar staat mijn mobiel in ieder geval stand-by en eigenlijk altijd aan.
Gaat er dan echt iets mis? Nee, volgens mij niet. De eerste ochtendafspraak, waarvan ik het telefoonnummer ook niet meer had, heb ik via Twitter en mail laten weten dat ik even telefonisch niet te bereiken was. En de overige afspraken via een geleende telefoon geïnformeerd over het enorme verlies.
Je gaat toch beter plannen, niet meer: “Ik bel wel als ik in de buurt ben, of ik laat nog wel weten hoe laat.” En verder volgens mij niets gemist, althans nu zit ik nog in die fase dat ik het wel prettig vindt. Waarschijnlijk is dat de fase voordat de blinde paniek toeslaat.
Weet je het nog. Vroeger kon je iemand bellen en dan was hij gewoon niet thuis, nu is er "Toch iets aan de hand". Maar ja dan verwacht je toch berichten via, LinkedIn, Facebook of Hyves. Of in ieder geval een direct mailing. Onbereikbaar is al lang niet meer onvindbaar.
“Moet je niet iedereen laten weten dat je onbereikbaar bent?” vroeg mijn vriendin. Uh nee, dat wordt wel duidelijk als ik nu al 4 dagen geen telefoon opneem. En het werd een heel rustig pinksterweekend.
Ik ben wel benieuwd, wie en wat er op de voicemail staat. En oh ja als het dringend is stuur even een tweet of mail. Zit toch niet helemaal lekker dus...
These are the original versions of the the first three years of Whizpr-blogs. They are now embedded in the Whizpr site (whizpr.nl). but for the sake of history, this is what they originally looked like...
The content is still wholly owned by Whizpr. I'm just exhibiting it...
Ward van Beek
GotContent
Dienstbaar zijn is niet hip in Nederland. En na terugkomst uit een werelddeel dat het tot een kunstvorm heeft verheven om anderen van dienst te zijn, sprong mij dat in het oog en in het verkeerde keelgat.
geschoffeerd voelen.
Vrijdag 1 mei 2009, de dag na Koninginnedag en het drama in Apeldoorn, zit ik om half 9 in de auto voor het kantoor van Whizpr te wachten tot de eerste collega arriveert. Tja...ik wil natuurlijk niet te laat komen op mijn eerste werkdag. Gelukkig kwam Erik al snel aangesjeesd en na 't eerste kopje veel te sterke koffie uit het bella 
