Zag net een nieuwe reclame van Microsoft op Youtube. De reclame trok mijn aandacht, omdat het balanceert op het grensvlak tussen marketing en PR. De commercial is natuurlijk marketing, maar de gevolgen ervan zijn PR. De dame in het filmpje wil een laptop kopen die aan een paar eisen moet voldoen. Een daarvan is minder dan 1000 dollar. Ze krijgt de laptop van de makers van het filmpje als ze erin slaagt één te vinden. Natuurlijk gaat ze naar de Apple-store, maar ze kan niet de Mac krijgen die ze wil onder 1000 dollar. De opmerking die ze dan maakt 'I'm not cool enough for a Mac' vind ik erg treffend. Daarmee maakt ze een statement, waar de gemeenschap nog een paar weken over door zal praten op alle sociale media die er zijn. Het raakt emotie. Slim van het reclamebureau om die underdogpositie te kiezen. Ik denk alleen dat Microsoft nauwlettend de discussie moet volgen om te kijken of het niet omslaat en het merk vakkundig afgeserveerd wordt als gereedschap voor losers.
Vandaag bij MoMO geweest. De tiende editie van de Mobile Monday, in de Rode Hoed. Een gevarieerd programma, met veel korte bijdragen. De één duidelijk beter dan de ander. Na de pauze was het vooral Gerd Leonhard die een erg goed verhaal had over the future of mobile media & content. Daar zou ik graag wat meer over vertellen, ware het niet dat hetgeen me het meest is bijgebleven van de middag de enorm dominante aanwezigheid was van de zogeheten Backchannel.
Een Backchannel is een groot scherm, achter de spreker, waarop live allerlei Tweets van het twitterende publiek verschijnen. Idealiter gaat het dan om zinvolle bijdragen aan de discussie, mogelijke vragen voor de spreker e.d. Zoals het bij MoMo werd toegepast schiet het zijn doel echter sterk voorbij. ik zou hier wel even een verontwaardigd stuk over schrijven, maar zag toen dat Jeroen Mirck dit in een Emerce discussie al eerder heeft opgeworpen. Voor de argumenten voor en tegen verwijs ik dan ook graag naar deze discussies.
Wat wel jammer is, is dat er met de belangrijkste argumenten van die discussies niets gedaan is. Belangrijke voorwaarde voor het geslaagd inzetten van een backchannel via Twitter is dat er met mate, en gemodereerd getweet wordt. Als je echt wilt dat er vragen worden opgegooid waar een spreker iets mee kan, dan kun je simpelweg niet een continue brei van voortscrollende tweets als bron hanteren. Elke tien seconden een tweet! Dus zelfs de meest briljante vraag bleef maximaal een minuut op het scherm.
En helaas was het merendeel van de opmerkingen verre van briljant: baldadig, verveeld, zogenaamd humoristisch, en vooral narcistisch (mensen die foto's van zichzelf naar het Backchannel sturen, what's the point?!). Dus van enige toegevoegde waarde was geen sprake. De sprekers werden er niet scherper van, en doordat het zo verschrikkelijk afleidde - elke tien seconden een opmerking - werd het sneller onrustig en raakte je de draad van het verhaal sneller kwijt.
Toegegeven, bij de echt boeiende presentatie, van Gerd Leonhard, liep de hoeveelheid tweets wat terug en werd er beter geluisterd, maar niet iedereen is nu eenmaal een Gerd Leonhard...
Ronduit vervelend en contraproductief wordt het wanneer denigrerende opmerkingen jegens de spreker worden gemaakt. Vaak heel persoonlijk en soms ver onder de gordel. De moderator filterde daar het meeste wel uit, maar niet voordat het berichtje toch al een seconde of tien in beeld was geweest. De spreker had niets door en stond vrolijk te vertellen terwijl er vlak achter hem een vernietigende tekst over hem stond. Backstabbing dus.
Ik vraag me werkelijk af wat de motivatie van al die twitteraars is. Niet het beter maken van de bijeenkomst. Het is volgens mij toch een nieuwe variant van het aloude ' ben ik in beeld?' Een soort exhibitionisme waarin de twitteraars elkaar in lolligheid en gevatheid proberen te overtreffen. Ten koste van de spreker en de concentratie. Met zo'n hoeveelheid berichten op de achtergrond wekt het geheel, ondanks het geluidloze karakter, toch de indruk van door elkaar schreeuwen en elkaar overschreeuwen.
Mijn vraag dus aan de MoMo-organisatie: wat voegde de Backchannel volgens jullie toe aan de presentaties? Wie wordt er blij van al die uitwisseling van berichtjes? Al die mensen die twitteren doen dat vanaf een device waarop ze de discussie ook wel kunnen volgen, dus waarom nog de grootbeeldprojectie? Als ik graag buiten de spreker om - want dat was dit - wil twitteren met andere aanwezigen, dan kan ik dat ook wel vanaf mijn eigen scherm. Maak de twitterfeed zichtbaar op het moment dat je vragen wilt hebben en ook kunt beantwoorden. Laat daartussen de spreker zijn gang gaan. Met 7000 berichtjes gedurende een seminar van twee uur kan niemand volhouden dat het een zinvolle bijdrage levert.
Met die cartoon probeerde cartoonist Peter Steiner in 1993 in The New Yorker aan te geven dat dat de kracht van het Internet was. Het feit dat je in een discussie niet altijd weet of een deelnemer jong of oud, zwart of blank, man of vrouw is maakt het Internet een medium waarin een bijdrage aan een discussie meer op de inhoud en minder op de maker daarvan beoordeeld wordt. Dit is ook een zwakte, omdat in die gevallen waarin je wel wilt weten met wie je van doen hebt, dat zeer moeilijk is vast te stellen.
De laatste tijd zien we echter veel meer gevallen van het omgekeerde: mensen die - in hun drang naar nadrukkelijke online profilering - juist zoveel over zichzelf vertellen dat er op een bepaald moment gewoon teveel bekend is, of er dingen gezegd worden die ze liever anoniem hadden gehouden. On the Interent, now everyone knows you're a dog!
Een mooi voorbeeld is de Cisco Fatty: iemand die in een vlaag van twitterverbijstering iets twittert dat hij beter niet had kunnen doen, waardoor hij zijn carriere te grabbel gooit. Zie mijn post op DutchCowboys.
En geen beter vermaak dan leedvermaak. Deze Hitler Cisco Fatty is werkelijk hilarisch!
Tijdens het Telecomgala in 't Spant in Bussum werden gisteravond de Graham Telecom Awards uitgereikt. Nog nooit heb ik zoveel keer op één avond de woorden 'trots' en 'het is een team-effort' gehoord. Maar eerlijk is eerlijk, ik was zelf ook best trots. De HTC Touch Diamond werd als winnaar uitgeroepen in de categorie Best design phone. Dus die award, een bliksemschicht in de vorm van een gezicht op een houten voet, ging mee naar de HTC headquarters in Utrecht.
Dat niet iedereen zuinig is op zijn Graham Award werd wel duidelijk toen we een willekeurige bokaal eens aan een nadere inspectie onderwierpen. De bliksemschicht zat niet meer vast aan de voet van de award. Nu zal de eerste telefoon van Alexander Graham Bell ook niet van topkwaliteit zijn geweest, maar waarschijnlijk toch iets robuuster dan deze award. Hij was misschien zelfs voor de winnaar van de 'Best Basic phone' iets te basic.
Anyway, het was weer een mooie avond in Bussum, de mannen van Connexie mogen trots zijn!
Vanaf 30 maart is deze reclame van DutchCowgirls te zien op Discovery Channel! Chantal, Tessa en ik zijn trots bloggers te zijn voor deze toffe site. De spot is een mooi staaltje van creatief enthousiasme dat op Twitter tot stand gekomen is. Meer over de spot lees je op DutchCowgirls. Jeeha!
Vorige week zijn Maartje, Jarka en ik aanwezig geweest bij de feestelijke overhandiging van het eerste exemplaar van het nieuwe blad Digitale Bibliotheek in DOK in Delft. Henk Verbooy van Essentials Media heeft Karolien Selhorst de mogelijkheid gegeven een blad plus internet community te maken om de bibliotheeksector te inspireren de mogelijkheden van het internet op te pakken. Jan Klerk, fervent blogger, twitteraar en redactielid, hield tijdens deze lancering een vurig pleidooi over hoe web 2.0 kan worden gebruikt door bibliotheken. Zijn verhaal klonk ons als muziek in de oren. Het is precies dezelfde 2.0 golf waarop wij ons bevinden. Henk en Karolien succes met dit blad. Jullie raken wat ons betreft hiermee de juiste snaar.
Kijk hier voor een impressie van de lancering. Rond een minuut of 14 komen Jarka en ik in beeld. Ik heb net een nieuw toestel van HTC gekregen, dus moest even zoeken hoe ik een foto moest maken van de heren.:-)
Geslonken budgetten, ontslagen en handen op de knip. Het nieuws staat er bol van. Gisteren een tegengeluid: Het NOS Journaal op 3 schonk aandacht aan een succesverhaal: het internetbedrijf Symbaloo wist 8 ton op te halen aan investering voor internationale expansie en productontwikkeling. Aanleiding voor de investering zijn de goede resultaten, het solide verdienmodel en de schaalbaarheid van het concept. De persoonlijke startpagina heeft dagelijks meer dan 150.000 bezoekers. Steven Jongeneel, eigenaar van online marketing bureau Media Embassy, vanaf het begin betrokken bij Symbaloo en verantwoordelijk voor Marketing vertelt het succesverhaal aan de NOS. En laten de kranten uitgerekend vandaag koppen dat de crisis op z'n retour is :-)
Collega Chantal berichtte eerder deze week al even over het Whizpr ski-tripje. Ook ik was een van de deelnemers daaraan. In de auto op weg naar het Zuidduitse Oberstdorf was er in 'onze' auto geen muziekcollectie van 2000 nummers op een IPod. Nee, voor ons was het wegens de aanwezigheid van slechts een Sesamstraat CD weer ouderwets buffelen om via Bayern 1 of Freies Radio Stuttgart toch nog een beetje vermaakt te worden met de radio. Ja en toen gebeurde het; opeens kwam die liefde voor Duitse muziek weer naar boven. En dan bedoel ik geen lederhosendragende Bayerische boys met een blaasorkestje, maar echte Duitse Rockers. Begon het in het mijn vroege puberteit met hits als Jeanny van Falco (is ze nu dood of niet?), ging het in mijn vroege twintiger jaren door naar Rammstein, met hits als Du Hast, dan hebben we er nu in mijn early thirties, dankzij het zes keer per uur draaien op Bayern 1, weer een nummer naar mijn hart bij: Polarkreis 18 met 'Allein allein'. De liefde kan er ook mee te maken hebben dat toen ik voor de achttiende keer met mijn neus in de sneeuw lag en mijn collega's vrolijk in het dal zag 'verdweinen' ik mij ook ganz 'allein allein' voelde. Maar dat doet er niet toe. Allein allein is een aanrader, echt!
Een skitripje met je collega's. Veel mensen moeten er niet aan denken, maar bij Whizpr vinden we elkaar ook leuk buiten kantoor. Vorige week donderdag gingen we met een groep op pad naar Oberstdorf in het diepe Zuiden van Duitsland. Daar wachtte de welbekende Nebelhorn, die overigens niet voor niets zo is genoemd. Het was soms wel even afzien: op de ski's door het noodweer heen ploegen, commando's opvolgen van skileraar Uli en af en toe de nodige sneeuw happen. Vooral Kees ontpopte zich gedurende de trip tot een ware Kamikäse.
Gelukkig kon al dit leed ruimschoots gecompenseerd worden met de Deutsch/ Ierse gemütlichkeit en karaoke bij o' Reilly's, veel Kuchen en Glühwein bij het bakkertje op de piste, de sauna, een zonnetje op de laatste dag en natuurlijk de currywursten en wiener schnitzels (never leave Germany without it). Ons Duits is met sprongen vooruit gegaan en de servieskast is weer goed gevuld met souvenirs. Kortom we kunnnen weer met frisse moed an die Arbeit. Tegen Uli zeggen we: bis nächstes Jahr!
Was ik al sceptisch over het 'reality'-gehalte van Obama's Elevator Pitch, de Twitter Post die Tessa hieronder beschrijft leek mij zelfs voor de PR-machine van Obama een brug te ver. Toch maar even op Twitter gezocht. En guess what?
De genoemde link komt uit op een commerciele website waar je groene reizen kunt boeken, Expedia. Wat?!
Nog geen week geleden zag ik een prachtige foto in een Duits roddelblaadje. Obama komt met een grote lach binnen in zijn 'quarters' in het Witte Huis nadat hij is ingezegend als 44e president. Ik was ontroerd. Zo niet boss Ward. Volgens hem was de foto in scene gezet. "Niet waar," zei ik, mij angstvallig vastklampend aan mijn laatste restje naïviteit. "Kijk maar naar de beveiligingsman, die hadden ze er anders wel afgeknipt," kwam mijn zieltogende laatste poging.
Twee cliche's die nu in me opkomen: The World is a Stage... en Iedereen is te Koop. Ik zit het komend half uur onder m'n bureau bij te snikken.
Crisis? Opportunity! Deze tekst is niet te missen voor alle CeBIT-bezoekers. Hij hangt als gigantische poster bij meerdere ingangen. En de organisatie doet dan ook haar best om alles vooral zo positief mogelijk te brengen. Uiteraard, er zijn wat minder hallen, de bedrijven die er staan pakken minder groots uit en het aantal bezoekers in totaal is nog even afwachten, maar de sfeer van 'ieder nadeel heb z'n voordeel' wordt toch wel redelijk goed neergezet. En daarvoor werd zelfs de Governator ingevlogen. Want als een failliete staat die onderdak biedt aan een indrukwekkend percentage van de wereldwijde IT-sector er bovenop kan komen, dan kunnen we het allemaal!
Eerst mocht Schwarzenegger handje schudden met Angela Merkel. Arnie vs. Angie, wie zou er volgens u winnen? Later op de dag waren zorgvuldig geselecteerden welkom op zijn receptie, California-style. En omdat je zo'n uitnodiging niet negeert, besloten wij van Whizpr om rond een uurtje of 6 toch maar een kijkje te gaan nemen ;-) Je hebt borrels en borrels, en de Whizpr-borrel, en sinds dinsdag is daar nog een buitencategorie aan toegevoegd. Wel gelijk duidelijk waarom Californie failliet is. De cocktails waren niet aan te slepen, de chocoladefontein bleef maar stromen en het buffet was zowel uitstekend als overdadig. Het was nog lang gezellig, en dat vond Arnie ook. Hij bleef maar lachen en was buitengewoon trots dat zijn staat toch even mooi partner-state van de CeBIT was geworden. Hij zei het niet hardop, maar wij fluisteraars pikten het duidelijk op: He'll be back...
Een bedrijf zonder afdelingen, regels en functies?
Monday, March 02, 2009
Moet kunnen, dacht Roland Hameeteman.
De Kracht van Mensenlaat zich lezen als een goed jongensboek. Toch is het een managementboek en inmiddels beland op nummer 118 in de Managementboek-hitlijst.
We hebben Roland gevraagd hoe het allemaal zo gekomen is:
...bestaan niet. En Free Publicity wat mij betreft evenmin. Helaas schijnt de crisis het verlangen naar 'gratis' alleen maar aan te wakkeren. In het tijdschrift Sprout van februari stond onder de vette kop "Hoe krijg je free publicity" een verhaal over hoe lastig het is om redactionele aandacht te krijgen - als je er niet zo heel veel geld voor over hebt.
Daarnaast in een commentaar van 'De Experts' de gouden tip: "Vervolgens is het altijd slim om niet alleen vooraf de contacten te bellen, maar tevens na het versturen van het bericht om te vragen wat wel en niet geplaatst gaat worden."
Een gemiddelde journalist krijgt dagelijks al snel meer dan zestig persberichten voor zijn kiezen. Hoe blij zou hij worden als alle verzenders daarvan gaan vragen wat hij van hun bericht vond, en of hij er iets mee gaat doen?
Dit staat bekend als één van de meest irritante en contraproductieve praktijken uit de PR. Ik ken geen journalist die daar niet een verschrikkelijke hekel aan heeft. En ik weet ook zeker dat ook de journalisten van Sprout deze passage met afgrijzen zullen hebben gelezen.
Nabellen van je berichten is een gegarandeerde manier om al je credits bij de media te verliezen. Free Publicity bestaat feitelijk niet, evenmin als de 'free lunch'. Linksom of rechtsom kost elke vorm van publiciteit iets. Of het nu geld is, tijd en inzet van mensen of credits bij media. Het kost altijd iets.
Free Publicity is een belediging voor zowel de journalist, de uitgever als voor PR-bureaus. De hele suggestie, dat je koste wat het kost (!) iets gratis probeert te krijgen, vind ik verwerpelijk. Bladen kunnen vaak alleen verschijnen omdat er adverteerders zijn. Het uitsluitend nastreven van free publicity betekent het misbruiken van journalisten voor je eigen commerciële doelstellingen. Iets waar elke rechtgeaarde journalist een hekel aan heeft.
These are the original versions of the the first three years of Whizpr-blogs. They are now embedded in the Whizpr site (whizpr.nl). but for the sake of history, this is what they originally looked like...
The content is still wholly owned by Whizpr. I'm just exhibiting it...
Ward van Beek
GotContent
