Free Lunches...

Monday, March 02, 2009


...bestaan niet. En Free Publicity wat mij betreft evenmin.

Helaas schijnt de crisis het verlangen naar 'gratis' alleen maar aan te wakkeren. In het tijdschrift Sprout van februari stond onder de vette kop "Hoe krijg je free publicity" een verhaal over hoe lastig het is om redactionele aandacht te krijgen - als je er niet zo heel veel geld voor over hebt.
Daarnaast in een commentaar van 'De Experts' de gouden tip:
"Vervolgens is het altijd slim om niet alleen vooraf de contacten te bellen, maar tevens na het versturen van het bericht om te vragen wat wel en niet geplaatst gaat worden."

Een gemiddelde journalist krijgt dagelijks al snel meer dan zestig persberichten voor zijn kiezen. Hoe blij zou hij worden als alle verzenders daarvan gaan vragen wat hij van hun bericht vond, en of hij er iets mee gaat doen?

Dit staat bekend als één van de meest irritante en contraproductieve praktijken uit de PR. Ik ken geen journalist die daar niet een verschrikkelijke hekel aan heeft. En ik weet ook zeker dat ook de journalisten van Sprout deze passage met afgrijzen zullen hebben gelezen.

Nabellen van je berichten is een gegarandeerde manier om al je credits bij de media te verliezen. Free Publicity bestaat feitelijk niet, evenmin als de 'free lunch'. Linksom of rechtsom kost elke vorm van publiciteit iets. Of het nu geld is, tijd en inzet van mensen of credits bij media. Het kost altijd iets.
Free Publicity is een belediging voor zowel de journalist, de uitgever als voor PR-bureaus. De hele suggestie, dat je koste wat het kost (!) iets gratis probeert te krijgen, vind ik verwerpelijk. Bladen kunnen vaak alleen verschijnen omdat er adverteerders zijn. Het uitsluitend nastreven van free publicity betekent het misbruiken van journalisten voor je eigen commerciële doelstellingen. Iets waar elke rechtgeaarde journalist een hekel aan heeft.

posted by Ward @ 12:38