To be news, or to be in the news... that's the question

Thursday, February 26, 2009

Gisteren, met de vliegtuigcrash, viel het me weer op. Ondanks alle real-life programma's van de afgelopen jaren, vinden mensen het nog steeds interessant om op tv of radio te zijn. Je zou denken dat iedereen inmiddels wel zijn 15 seconds of fame heeft gehad, maar sommigen houden vol.
Een van de ooggetuigenverslagen van de crash op radio 1:
Ooggetuige: "Ja, ik reed op de snelweg en zag dat toestel gewoon recht uit de lucht vallen."
Presentator: "Kon u niet stoppen om te helpen?" (verrassende, goede vervolgvraag overigens)
Ooggetuige: "Nee, zoals gezegd, ik zat op de snelweg en moest naar een afspraak. Bovendien zag ik achter me al mensen stoppen, dus kon ik wel doorrijden (!!!!), en ik sprak even later collega's van me die iets achter me reden, die inmiddels stilstonden."

Dat is boeiend: je bent een van de weinigen die precies gezien heeft wat er is gebeurd, stopt niet om te helpen, want hey, jij hebt het ook druk, maar maakt wel even tijd vrij om de radio te bellen. Tuurlijk. Direct te hulp springen is niet voor iedereen weggelegd. Snap ik. Maar bel dan ook niet om je verhaal te doen.

Op Twitter was het niet minder zelfbevlekkerig. De discussie ging niet over de crash zelf, maar over het feit dat de Twitterati de eerste waren die het nieuws brachten, en dat ook zo op het nieuws werd gebracht. Openbare hulde aan de mensen op Twitter, en yeuh, wat waren ze daar trots op.

Het is wachten op de eerste in scene gezette ramp, en dan met z'n allen rennen om als eerste in het nieuws te zijn.

Labels:

posted by Erik @ 22:48