No business like No-Show business

Thursday, June 28, 2007

Hoe lang werk ik nu bij een PR-bureau, een jaar of zes inmiddels? Wat mij bij dit werk blijft verbazen is het aantal 'no shows' bij persevenementen. Journalisten die zich vol enthousiasme aanmelden, maar op de dag dat het evenement plaatsvindt, plotseling een spontane aanval van dementie krijgen en zonder taal of teken niet komen opdagen. Vaak levert dit dus een lege stoel op, drank en voedsel dat onaangeroerd blijft en collega journalisten die moeten wachten omdat de start van de meeting wordt uitgesteld in de hoop dat de niet-komer een laat-komer is. En dan zijn er natuurlijk de vragende blikken richting de PR-adviseur. Ook niet prettig, vooral als ik geen enkele reden kan geven voor het plotselinge ontbreken van de persoon in kwestie. Is er dan helemaal geen besef dat er het een en ander voor je geregeld wordt als je "ja" zegt tegen iets? Hoe doen ze dat thuis dan, vraag ik me af? Lijden ze, als er een kind moet worden afgehaald van het kinderdagverblijf ook aan deze plotselinge aanvallen van dementie? Als ze met vrienden hebben afgesproken en ze hebben 'geen zin', komen ze dan ook spontaan niet opdagen? Volgens mij hoort het bij de normale omgangsregels dat als je hebt toegezegd en je kunt alsnog niet komen, je dat dan in elk geval even laat weten? Of heb ik het helemaal mis? Fill me in please...

posted by Yvon @ 16:40