Pechtold is een goede PR man

Monday, August 24, 2009

Een heerlijke kijkavond voor de PR-professional, gisteravond. Alexander Pechtold liet een sterk staaltje PR zien en dat werd afgemaakt met de hilarische film Wag the Dog, over vernuftige spindoctoring. Ik had de hele avond behoefte om dit te delen met anderen, bijvoorbeeld op Twitter. Maar dat vond ik zonde, zonde van de aandacht die daardoor afgeleid werd. Vandaar deze post, omdat er toch ruimte is om mijn ei te leggen. Om een groter publiek te bereiken heb ik onderstaande tekst ook op MarketingFacts gezet. Ik ben benieuwd of dat publiek mijn mening deelt.

Sinds Pechtold burgemeester werd van ons mooie Wageningen ben ik een fan van hem. Hij verstaat het spel rond publiciteit zeer goed. Gisteravond vond ik hem briljant. Los van de inhoud, was zijn tactiek erg slim. Hij liet niet alleen zien dat hij erg goed kan omgaan met de pers, maar dat hij ook snapt hoe je media in kunt zetten om het beeld van het publiek te vormen.

De interviewstijl van Margriet van der Linden vind ik niet prettig, ze is te directief. Haar manier van vragen dwingt altijd tot een antwoord dat zij graag wil horen. En dat doet af aan de spontaniteit en nieuwsgierigheid waar dit programma om gaat. In tegenstelling tot andere zomergasten, kon Pechtold hier uitermate goed mee omgaan.

Hij creëerde iedere keer voldoende ruimte om zijn eigen verhaal te vertellen. Af en toe moest Margriet even in de hoek gezet worden, maar om de harmonie van het gesprek te bewaren kreeg ook zij voldoende ruimte om haar vragen te stellen. Vervolgens was de opbouw van zijn keuzefragmenten zeer weloverwogen gekozen.

Van een hele foute Italiaanse disco-hit tot het niet kiezen tussen Israël en Palestina, debat tussen Bentsen en Quayle, naar de Zangeres zonder Naam. Hij stelde zich meteen kwetsbaar op door een fout nummer te kiezen en zijn verhaal te beginnen bij de pubertijd, met pukkels en meisjes (Carice begon bij haar kinderjaren met ingewikkelde klassieke muziek, over beeldvorming gesproken). Door kwetsbaarheid te tonen ben je juist sterk, in mijn optiek. In het verdere verhaal over zijn carrière is hij eerlijk en geeft aan fouten te hebben gemaakt. Vervolgens neemt hij wel de ruimte om aan te geven dat hij er van heeft geleerd. Daarna spreekt hij de toverwoorden uit “Authenticiteit is waar het om draait”, als Margriet hem in de hoek probeert te duwen met zijn optreden bij de Lama’s. Een weer laat hij in zijn antwoord zien dat hij het begrijpt. Als je jongeren wilt bereiken, moet je hen bekend maken met jezelf. In de Lama’s is geen plaats voor inhoud maar het draagt wel bij aan naamsbekendheid, oftewel attention/awereness in de AIDA reeks.

Ik vond het sterk om te zien hoe hij het dilemma in het Midden Oosten besprak door voorbeelden op micro-niveau te laten zien, wat zijn overweging om geen keuze te maken rechtvaardigde. Voor beide individuen was de situatie erg. In de Midden Oosten-kwestie is haast geen keuze te maken. Dat conflict is zo ingewikkeld. Ik vond zijn tactiek knap om vervolgens de discussie naar een hoger niveau te tillen. Het abstracter te maken om het niet maken van een keuze te rechtvaardigen en vooral te focussen op de oplossing; een ‘twee staten politiek’. En die keuze is consensus.

Door bewust in te gaan op beeldvorming in de politiek door het debat te tonen, liet hij zien dat hij het begrijpt. Kortom, een feestje om naar te kijken. Maar wat vonden de andere kijkers ervan? Een rondje Twitter en Google was leerzaam. De invloed van social media op de beeldvorming is interessant. Tijdens de show zijn de meningen veelal positief, maar na de uitzending zie je dat de negatieve opmerkingen toenemen en geretweet worden. Zeer knap bijvoorbeeld dat Bert Brussen met goed gevonden, zeer scherpe, ongenuanceerde woorden een plekje op het podium heeft weten te bemachtigen dat zorgvuldig is opgebouwd door Alexander Pechtold. Het zwart/wit denken waar Pechtold over sprak in relatie tot Wilders laat zich ook hierin weer zien…

Labels: Marketingfacts, PR, social media

posted by Willemijn @ 14:49